این پرترۀ مَن است که خودم نقاشی کرده­ام. هنرمندِ نقاشْ چه این جمله را بگوید یا نه، این جمله به تمام اتوپرتره ­های جهان اِلصاق است. جمله­ ای که پرسش­ های بنیادین و گاه ویران‌ کننده ­ای در پی دارد، چه این پرسش ­ها را هنرمند، منتقد، نظریه­ پرداز و

پرسش از تاریخ‌شناسی هنرِ معاصرِ ایران، در تک‌افتادگیِ پرتره‌ای پنهان  پساساختارگرایی به عنوانِ یکی از رویکردهایِ معاصرِ تاریخ‌نگاری و تجزیه تحلیل آثارِ هنری به جایِ پرداختن به کلِ تاریخ یک دوران یا کلِ آثار یک هنرمند در قالبِ مفاهیمی مثلِ «سبک» و «مکتب» به «تک‌اثر» و جزئیاتی می‌پردازند که خودِ

چکیده صوتی تاریخ مختصر اتوپرتره پاسکال بونَفو، متخصص پرتره و اتوپرتره، نخستین اتوپرتره را اثر نقاش ایتالیایی فیلیپینو لیپي به سال 1485 ميلادي مي‌داند[1]. دلایل مختلفی دربارۀ آغاز اتوپرتره به عنوان یک موضوع برای تقاشی مطرح است. در این زمینه، دانيل اَرَس، متخصص تاريخ هنر، استفاده جمع بیشتری از مردم