هفتادو-2/ پروژۀ هنر دهۀ هفتادی ­های ایران

شمردن هم مثل من پایان ندارد.

گویی با چوب ­خط آغاز کرده ایم که بشماریم ولی هنوز هم با تمام هیبتی که روش­های محاسبه دارند، ما تنها، حیوان­های شمارنده ­ایم؛ بی­ که بدانیم حقیقتی در شماره ­ها نیست یا هست. ما همه چیز را با اندازه ­ها و با اعداد نشان­گر اندازه­ هایشان می ­شناسیم، حال آن­که شاید از یک تا دو همان­ قدر نباشد که از سه تا دو و حتی از دو تا یک.

این نشانه ­ها، آیه­ های زیستنِ امروز ما، بی­ انصاف­ اند. من گرگی می ­شناسم که اندازه نمی­ داند، عدد یاد نگرفته، اما زمین و زمان را تنها به ­قدرِ نیازش می ­درَد. و هم­سایه ­ای دارم که زمین را چندان برابر گرگ­ها می­ بلعد و زمان را چندین برابر گرگ­ها می ­درَد.

زمین ایران واقع در طول و عرض جغرافی فلان و فلان، زمان ­هایی دارد که به­اعتبارِ گردیدن به دور خورشید با عددهایی نشانه­ گذاریَش کرده ­اند که می­شود سال­ هایی، مثل 1370، یا  به ­تعداد انگشتان دست اضافه کنیم بشود 1380. در این 10 بار گردش زمین به دور خورشید مثل هر 10 بار دیگری، انسان­هایی پا بر روی این­جای زمین که ایران است، گذاشته ­اند. از این­ها بعضی هنرمند­اند. هفتادو پروژه­ ای برای لحظه­ هایی خیره ماندن به هنرمندهای دهۀ هفتاد است، به این امید که حقیقت­هایی، هر چه ­قدر ساده اما، بیش از این دربارۀ آن­ها بتوان کشف کرد که کمتر یا بیشتر از 30 ساله ­اند. 

16 اُفق / سارا نوبهار 1376

 بشمار! از یک یا هر چند تا هر چند.

اندازه کن! زمین را و زمان را با اعدادی که یادت داده ­اند اندازه کن!

همه چیز را، مکان را با مختصات عدد­­واری که می­توانی نشان بده!

عادت­هایت، عددهایت را به عادت­های دیگران، به عددهای دیگری بند کن!

اکنون اما تو! اینک اما من! نشانه ­ای، موجی، طولی و عرضی برای اکنون، برای تو، برای من نیست. ما اندازه نیستیم.

پس به افق­ها اشاره کن

و تنها اشاره کن!